بررسی اثرات میدان الکترومغناطیس با بسامد پایین بر ترمیم زخم در موش های صحرایی دیابتی

gte vml 1]> چکیده زمینه و هدف: دیابت شیرین به صورت هیپرگلیسمی و ایجاد زخم در اندام های تحتانی ظاهر می شود. افزایش قند خون می تواند موجب نارسایی در ترمیم زخم در بیماران دیابتی شود. میدان های الکترومغناطیس با شدت های مختلف، اثرات متفاوتی بر سلول های جانوری دارند. هدف از این پژوهش، بررسی اثرات میدان الکترومغناطیس با بسامد کم بر ترمیم زخم در موش های صحرایی دیابتی می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی 30 موش صحرایی به گروه های شش تایی مشتمل بر: شاهد سالم، شاهد دیابتی، شاهد آزمایشگاهی دیابتی و گروه های تجربی دیابتی 1 و 2 که 22 روز و روزانه 4 ساعت در معرض میدان الکترومغناطیس با بسامد 50 هرتز و شدت های 10 و 400 گاؤس قرار داشتند، تقسیم شدند. در گروه شاهد سالم و پس از القای دیابت در گروه های دیابتی در دو طرف پشتی بدن زخمی به طول 4 سانتی متر ایجاد شد. سپس نمونه ها در معرض امواج الکترومغناطیس قرار گرفتند و درصد ترمیم زخم در روزهای 1، 2، 6، 10، 14، 18 و 22 بررسی شد. داده ها توسط آزمون one way anova و آزمون تعقیبی tukey در سطح 05/0 تحلیل شدند. یافته ها: درصد بهبودی زخم در روزهای 10، 14، 18 و 22 در گروه تجربی دیابتی 1 نسبت به نمونه های گروه شاهد دیابتی به طور معنی داری افزایش یافت (015/0=p)، (009/0=p)، (002/0=p) و (018/0=p). همچنین، در روزهای 14، 18 و 22 در گروه تجربی دیابتی 2 نسبت به نمونه های گروه شاهد دیابتی به طور معنی داری این درصد کاهش یافت (029/0=p)، (015/0=p) و (022/0=p). نتیجه گیری: میدان الکترومغناطیس با شدت های 10 و 400 گاؤس اثرات متفاوتی بر روند ترمیم زخم در نمونه های دیابتی دارد. شدت های پایین، تسریع کننده ولی شدت های بالا، مهار کننده ترمیم زخم می باشند. واژه های کلیدی: میدان الکترومغناطیس، ترمیم زخم، دیابت، موش صحرایی